"...jesteś dorosłą kobietą , która po prostu się trochę pogubiła w swoim życiu..."

  W salonie siedział German wraz z jakąś kobietą. Nie zachowywali się jak np. biznesmeni. On obejmował ją ramieniem , a ona wtulona w niego coś do niego mówiła. Praktycznie nic do mnie nie docierało. Stałam tam jak słup. Już nawet nie wspomnę o tym , że oni nas nie zauważyli. Do oczu napłynęły mi łzy. Przełknęłam ślinę , podniosłam walizkę i razem z Violą poszłyśmy na górę. Kiedy byłam na schodach ,spojrzałam w ich stronę. Tym razem German zauważył nas i trochę się od niej odsunął. Jego mina nie należała raczej do zadowolonych. Chyba nie spodziewał się mnie tu... Nasze spojrzenia spotkały się , ale na krótko. Odwróciłam głowę i weszłam na górę , po czym poszłyśmy do mojego pokoju. Viola od razu bezradnie opadła na łóżko , a ja rzuciłam walizkę w kąt i usiadłam obok niej.
- No nie wierze - powiedziała po dłuższej chwili - Nie wierzę w to co on robi...
- Ale kto ? - zapytałam zwracając się w jej stronę.
- Tata. Znowu przyprowadził jakąś kobietę !
- Ale Violu nie rozumiem twojego zachowania. Przecież twój tata jest dorosły i może się spotykać z kim chce , nieprawdaż ?
- Zgadzam się , ale on to robi specjalnie !
- Jak to specjalnie ? - zapytałam trochę zdziwiona.
- On przyprowadził tą babę tylko i wyłącznie dlatego , aby o tobie jakoś zapomnieć , co jest niemożliwe , bo cię nadal szczerze kocha - odpowiedziała wstając.
- Violu co ty wygadujesz ? Przecież ja z twoim tatą , nie jesteśmy już z jakieś 3/4 tygodnie...
- A ty go nie kochasz ? - zapytała odwracając się w moją stronę.
- Yyyyy... Nie rozumiem ... skąd to pytanie... Przecież rozmawialiśmy o twoim tacie... - próbowałam się wymigać.
- Nie no ja z wami już nie mogę wytrzymać .... - powiedziała i wyszła z pokoju.
Siedziałam w osłupieniu. Ale on jest fałszywy ! Dopiero co rano prawie się całowaliśmy , a teraz siedzi z jakąś lafiryndą ! Angeles uspokój się... Dlaczego tak trudno mi o nim zapomnieć ? A może ja już zapomniałam , tylko jeszcze nie jestem tego świadoma ? Ehhhh... Moje rozmyślenia przerwały jakieś krzyki. Zerwałam się na równe nogi i wyszłam z pokoju. Cichym krokiem podeszłam do barierki i z bezpiecznej odległości zaczęłam przyglądać się całej sytuacji. W salonie stał German wraz z Violą. Ewidentnie się kłócili , ale dokładnie nie wiedziałam o co chodzi.
- Zadowolona jesteś !? - krzyczał German patrząc na Violettę.
- Tak , bardzo ! - odwzajemniła krzyk.
- Violetta, czy ty chociaż raz możesz się nie wtrącać w nieswoje sprawy ?!
Czyżby rozeszło się o nową "zdobycz" Germana ? Możliwie , ponieważ nigdzie jej nie widziałam.
- Gdybym się nie wtrąciła skończyłoby się to wszystko tak jak z Esmeraldą !
Czyli jednak chodzi o tą kobietę. Wychyliłam się trochę bardziej.
- Jesteś tak samo wścibska jak Angie !
- Nie zwalaj winy na Angie , bo ona nic ci nie zrobiła !
- A skąd mogę to wiedzieć ?! Może to ona cię tu nasłała !
No nie mogę w to uwierzyć ! German próbuje zwalić całą winę na mnie ! Niedoczekanie ! Szybko zeszłam ze schodów i stanowczym krokiem podeszłam do nich.
- Możecie mi wytłumaczyć o co się kłócicie ? - zapytałam na razie spokojnym głosem.
- Angie to nie twoja sprawa - odpowiedział German krzyżując ręce na klatce piersiowej.
- To Angie już nie może wiedzieć o co się kłócimy ?! - tym razem powiedziała to Viola.
- Ta sprawa jej nie potrzebuje...
- A jednak jakimś cudem zacząłeś na mnie zwalać winę - wtrąciłam.
- Słucham ?! Już próbujesz odwrócić kota ogonem ?
- German ja wcale tego nie robię ! Próbuje ci wytłumaczyć , że...
- Nie potrzebuje żadnych porad itp...
- Tato ! Daj jej skończyć !
- Nie Violu... - powiedziałam patrząc na Germana - Skoro twój tata twierdzi , że tak chce... to powinnyśmy to uszanować. A tym czasem ja nie będę się już wtrącała w jego życie...
- Co chcesz przez to powiedzieć ? - zapytała nastolatka z obawą w głosie.
Przełknęłam ślinę.
- Wracam do Francji. Nie potrzebnie tu wracałam - odpowiedziałam cicho.
- Nie ! Angie nie możesz. Angie... - mówiła Viola błagalnym głosem.
- Przepraszam , ale tak będzie dla wszystkich najlepiej - powiedziałam i poszłam na górę po walizkę.
Zamknęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie. Przez chwilę stałam tak zastanawiając się czy dobrze robię. Ale tak prawdę mówiąc w we Francji nie było mi tak strasznie źle. Znalazłabym sobie tam pracę i jakoś bym tam żyła...
- Angie ? Mogę wejść ? - pytała Viola poprzedzając pukaniem.
Odsunęłam się od drzwi i usiadłam na łóżku , po czym powiedziałam ciche "tak". Kiedy nastolatka weszła do środka , spojrzała na mnie smutnym wzrokiem i usiadłam obok mnie.
- Na prawdę chcesz wyjechać ? - zapytała patrząc na mnie.
Ciężko westchnęłam.
- Tak będzie najlepiej - odpowiedziałam - Odkąd tu wróciłam ,w domu są same kłótnie...
 - Ale ja pytałam się czy ty tego chcesz.
Przez chwilę milczałam. Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Przecież nie powiem " Violu wyjeżdżam stąd , ponieważ chcę być jak najdalej od twojego ojca przez , którego każdego dnia cierpię." Nie ma mowy !
- Tak , ja tego chcę - skłamałam.
Dziewczyna spuściła głowę.
- Dobrze Angie , nie będę ci przeszkadzać , bo pewnie chcesz już wracać do swojego domu - powiedziała wstając - Cześć.
Gdy Viola wyszła , poczułam się okropnie. Jaka jestem wredna ! I nie dość , że wredna to jeszcze jestem tchórzem. Zacisnęłam zęby i odchyliłam głowę do tyłu , aby po raz kolejny , nie płakać... Kiedy się uspokoiłam , wstałam , zabrałam walizkę i wyszłam z pokoju. W duchu modliłam się , aby nie natknąć się na Germana. Nie mogłabym teraz spojrzeć mu w oczy. Cichym krokiem zeszłam ze schodów i skierowałam się w stronę drzwi wyjściowych. Jednak kiedy już miałam złapać za klamkę , w całym salonie rozległ się dźwięk mojego telefonu. Szybko wyciągnęłam go i nie sprawdzając kto dzwoni , rozłączyłam się. Odetchnęłam z ulgą , ponieważ na szczęście nikt nic nie usłyszał. Spokojnie otworzyłam drzwi i jak na złość wpadłam na wchodzącego do środka Germana.
"Pięknie" - pomyślałam.
- Przepraszam cię - powiedział , ale ja nie zwróciłam na niego uwagi , tylko przeszłam obok niego i poszłam dalej.
Przez dłuższą chwilę nie słyszałam , aby za mną szedł , albo biegł. Ucieszyłam się w duchu , ale moje szczęście nie trwało długo.
- Angie , zaczekaj ! - usłyszałam za sobą.
Stanęłam w miejscu , ale nie odwracałam się. German zrobił to za mnie i delikatnie obrócił w swoją stronę. Patrzyłam w jego oczy złowrogim spojrzeniem.
- Zostaw mnie - wycedziłam przez zęby.
- Nie mogę... Nie mogę cię stracić - szepnął prawie niedosłyszalnie.
Kiedy to powiedział o mało co nie wybuchłam. Dosłownie się we mnie gotowało. Byłam na niego wściekła. Jak on może tak mówić , po tym co dzisiaj zobaczyłam ?
- Jesteś zła za tą kobietę ? - zapytał.
Nie odpowiedziałam na jego zabawne dla mnie pytanie , tylko wyrwałam się z jego uścisku i stanęłam trochę dalej.
- German daj spokój z tą kobietą. Przecież każdy z nas ma swoje życie. Mnie już nie interesuje to z kim się spotykasz i co z nim robisz - każde wypowiedziane słowo było jednym wielkim kłamstwem , ale co ja mogłam mu innego powiedzieć ?
Na te słowa jego oczy posmutniały.
- Racja. Ale mam jeszcze jedno pytanie...- tu urwał , jakby się nad czymś zastanawiał - Czy wyjeżdżasz dlatego , że chcesz , czy może przeze mnie ?
- Oczywiście , że z własnej woli - odpowiedziałam nawet się nie zastanawiając.
Byłam wściekła na niego , więc kłamstwa naturalnie wychodziły z moich ust.
- Dobrze - powiedział.
- Dobrze - powtórzyłam , krzyżując ręce na piersiach - Tak , więc  do widzenia.
Wzięłam moją walizkę i ruszyłam przed siebie. I chociaż myślałam , że najgorsze mam za sobą , to się pomyliłam. Przed samą bramą moja walizka sama się otworzyła , a wszystkie ciuchy wylądowały na ziemi.
- Cholera ! - krzyknęłam i nerwowo zaczesałam włosy do góry. Ciężko westchnęłam i kucnęłam , po czym zaczęłam zbierać moje rzeczy. Usłyszałam jak ktoś idzie w moją stronę i kuca naprzeciwko mnie. Uniosłam wzrok do góry i ujrzałam Germana.
- Pomogę ci - powiedział biorąc do rąk kilka moich rzeczy.
- Nie potrzebuję pomocy , a zwłaszcza od ciebie - odpowiedziałam i wyrwałam mu moje ubrania z rąk.
Popatrzył na mnie zdziwionym wzrokiem.
- Angie... Co ja mam zrobić , abyś nie była na mnie taka wściekła ?
- Pocałować mnie i ożenić się ze mną , debilu ! Odejść stąd i zostawić mnie w spokoju. To możesz zrobić - odpowiedziałam i zabrałam się za zbieranie.
Ciężko westchnął i znowu zaczął mi pomagać. Ilekroć ja wyrywałam mu wszystko z rąk , tylekroć on zbierał inne i tak "razem" zebraliśmy wszystko. Zasunęłam dokładnie walizkę i wstałam , a on za mną.
- Dziękuje - powiedziałam cicho , wzięłam walizkę i odeszłam stamtąd.

***
Szybko otworzyłam drzwi do mojego domu , rzuciłam walizkę w kąt i opadłam na kanapę. Odetchnęłam i położyłam się.
- Co za ciężki dzień - powiedziałam do siebie , gdy nagle zadzwonił mój telefon.
Leniwie usiadłam i sięgnęłam po torebkę , po czym wyjęłam mój telefon. Dzwonił Pablo.
"Świetnie!" - pomyślałam i odebrałam.
- Cześć Angie... - powiedział niepewnym głosem.
- Cześć. Czego chciałeś ? - zapytałam oschle.
- Chciałem z tobą porozmawiać.
- Ale ja nie chcę.
- Angie proszę cię. Nie możemy być ciągle skłóceni. Mogę do ciebie przyjść ?
- Nie Pablo. Ja nie chcę... - tu urwałam , ponieważ ktoś zapukał do moich drzwi - Poczekaj chwilę.
Z telefonem przy uchu , otworzyłam drzwi.
- Pablo ? - zapytałam zdziwiona.
Odłożyłam telefon i skrzyżowałam ręce na piersiach.
- Mogę wejść ?
- A po co ?
- Angie... Proszę...
Ciężko westchnęłam i odsunęłam się , aby mógł wejść. Tak też zrobił. Zamknęłam drzwi i wskazałam mu miejsce na kanapie , gdzie usiedliśmy razem. Przez chwilę żadne z nas się nie odzywało. Ja tym bardziej nie chciałam z nim gadać. Po tym co mi zrobił ? Założę się , że to przez niego zostałam zwolniona z mojej ukochanej pracy...
- Chciałem cię przeprosić , ale przysięgam , że ja nic nie miałem wspólnego z tym , że cię zwolnili. Na prawdę - powiedział patrząc na mnie smutnym wzrokiem - Przecież dobrze wiesz , że mi na tobie zależy i nigdy bym takiego czegoś nie zrobił.
- A skąd mam to wiedzieć ?
- Angie no proszę cię. Tyle czasu się znamy ! Nigdy bym takiej głupoty nie zrobił.
- Ale robiłeś już inne głupoty , więc czemu niby nie miałbyś zrobić kolejnej - teraz się z nim trochę droczyłam.
Zrobił załamaną minę. Wybuchłam śmiechem i szturchnęłam go w ramię.
- No dobra. Wierzę ci , nie załamuj się - powiedziałam z uśmiechem.
Na twarzy mojego przyjaciela od razu ukazał się szeroki uśmiech.
- Dziękuje - odpowiedział i bardzo mocno mnie przytulił.
- Udusisz mnie - zaśmiałam się.
Również się zaśmiał i odsunął się.
- A co tam u ciebie słychać ? Tak dawno nie rozmawialiśmy.
- Lepiej nie pytaj - odpowiedziałam smutno.
- Czemu ? Nadal jesteś skłócona z Germanem ?
- Skąd wiesz ? - zapytałam unosząc gwałtownie głowę.
- No wiesz... W studiu plotki baardzo szybko się rozchodzą.
- Ale kto może o tym mówić ? Przecież Viola na pewno nie.
- Nie wiem kto , ale ten ktoś jest na prawdę dobrze poinformowany.
- Taak... No nic... A jak tam u ciebie ? Jak idą przygotowania z przedstawieniem ?
- Powiem ci , że nawet dobrze. Tylko wiadomo... Bez ciebie to już nie to samo.
Lekko uśmiechnęłam się.
- A coś poza tym ? - zapytałam.
- Hmmmm... A ! Organizujemy imprezę , która odbędzie się dzień przed przedstawieniem. Taka jakby pożegnalna , tylko taka na luzie.
- Aahhaaa...
- Właśnie... Skoro już rozmawiamy o tej imprezie... Antonio powiedział , że można przyprowadzić na nią osobę towarzyszącą , więc... Może pójdziemy razem ? - zapytał robiąc minę zbitego pieska - Proszę cię Angie. Będzie super.
- No nie wiem... Tak jakoś nie mam ochoty na imprezy - odpowiedziałam spuszczając głowę.
- A dlaczego ? Coś się stało ?
Nic nie odpowiedziałam. Zastanawiałam się nad tym , czy powiedzieć mu o moim planowanym wyjeździe. W końcu to mój przyjaciel , więc ma prawo wiedzieć o tym. Wzięłam głęboki wdech i spojrzałam w jego stronę.
- Wyjeżdżam do Francji - powiedziałam nie pewnie.
Jego twarz na tą wiadomość , całkowicie zbladła.
- Jak to ? Przecież... Mówiłaś , że już tam nie wrócisz.
- No tak , ale...zmieniłam zdanie. Przecież nie mogę być w Buenos Aires i nic nie robić. Nie mam pracy , więc jak wyjadę to na pewno znajdę sobie nową.
- Ale Angie ! Przecież znalezienie pracy w Buenos Aires to nie problem.
- Ja wiem , ale... tu nie chodzi tylko o pracę...
- A o co ?- zapytał , ale ja nie mogłam mu powiedzieć prawdy - Angie powiedz. To przez Germana ? Znowu cię skrzywdził ? Angie...
Do oczu napłynęły mi łzy , ale próbowałam jakoś je powstrzymać.
- Angie proszę odpowiedz... - powiedział łapiąc moją dłoń - Jesteśmy przyjaciółmi i mi możesz powiedzieć wszystko.
Wzięłam się w garść i zaczęłam mu odpowiadać co się działo w tym tygodniu. Opowiedziałam mu również o tej kobiecie i o... sytuacjach z Germanem... Kiedy skończyłam opowiadać Pablo siedział w milczeniu.
- I co mam zrobić ? - zapytałam bezradnie.
- Przede wszystkim nie wyjeżdżać z powodu Germana. To głupie i nie dojrzałe. Uciekać przed kimś... Angie jesteś dorosłą kobietą , która po prostu się trochę pogubiła w swoim życiu. Wyjazd nie jest dobrym rozwiązaniem od problemów.
- Ale już raz wyjechałam - wtrąciłam.
- Ale nie przez Germana. Chyba , że ?
- Nieee... Wtedy wyjechałam dla pracy , która i tak się nie sprawdziła...
- No , ale był jakiś powód , a teraz ? Teraz też jakiś jest ?
Siedziałam cicho. Pablo miał rację. Nie mogę wyjechać z kraju , tylko po to , aby zapomnieć o Germanie. To jest nie dojrzałe , a ja już nie jestem nastolatką , która ma przed sobą calutkie życie. No i przede wszystkim nie mogę tego życia zmarnować.
- Masz rację... Nie powinnam wyjeżdżać i nie wyjadę. Nie mogę sobie zmarnować życia - odpowiedziałam po dłuższym zastanowieniu.
- No i nareszcie dobrze mówisz Angie - zaśmiał się Pablo.
Odwzajemniłam śmiech i spojrzałam na niego.
- Co ? No co ? Coś mam na twarzy , że tak się mi przyglądasz ? - pytał.
- Nie , nie... Po prostu... Jestem szczęściarą , że mam takiego przyjaciela.
- I to wielką szczęściarą !
- Haha - zaśmiałam się i przytuliłam go - Dziękuje.
- Nie ma za co - odpowiedział - A ! A co z moim zaproszeniem na imprezę ?
- No nie wiem...
- Angie ! Ta impreza będzie w stylu lat 40 , czyli lata , które kiedyś bardzo lubiłaś - powiedział z uśmiechem.
- To prawda. Bardzo je lubiłam. Pamiętam jak raz ubrałam się tak do szkoły. Hehe... Nauczycielka powiedziała , że jak się normalnie nie ubiorę to wezwie rodziców.
- Pamiętam to ! Wtedy musiałem iść do twojego domu po ciuchy - zaśmiał się.
- Hehe.
- Więc ?
- Idę !
- Wspaniale ! - powiedział i nagle zadzwonił do niego telefon - To Antonio.
- Odbierz.
Tak też zrobił. Nie rozmawiał zbyt długo. Wymienił kilka zdań i zakończył rozmowę.
- Muszę iść , ponieważ jest spotkanie rady - powiedział wstając.
- Coś poważnego ?
- Nieee... Po prostu sprawy związane z tą imprezą.
- Ahaa. No dobrze - odpowiedziałam i otworzyłam mu drzwi.
- To do zobaczenia na imprezie w tą środę.
- Do zobaczenia - powiedziałam , dałam mu buziaka w policzek , po czym cały w skowronkach odszedł.
Zamknęłam drzwi i lekko się uśmiechnęłam. Jednak dobrze , że porozmawiałam z nim. Dzięki niemu nie wyjeżdżam i na dodatek idę na super imprezę ! Tylko skąd ja wezmę ciuchy ?
- Przecież mam takie - powiedziałam sama do siebie i z uśmiechem poszłam do łazienki wziąć prysznic.
Po dokładnym umyciu się  poszłam do sypialni i wskoczyłam pod pierzynkę. Przymknęłam powieki i nie wiadomo kiedy odpłynęłam...

--------------------------------------------------------
Witam , witam :D
Wzięłam się w garść i postanowiłam napisać w końcu rozdział , ponieważ tak nie może być , że przez dłuższy czas nie wstawiam rozdziałów ;/ Tak , więc rewelacji na razie nie ma , ale muszę wam powiedzieć , że wena mi wraca i może coś z tego będzie ;)
Co do jednorazówki... Część 2 na pewno wstawię , tylko nie wiem jeszcze kiedy. Teraz skupiam się na dalszych rozdziałach ;D I przypominam o najważniejszym... Komentarz = Motywacja <3
Tak , więc pozdrawiam !

Miłego czytania ;)
Zapraszam do komentowania ;3