Koniec roku szkolnego

 Obudziły mnie promienie słoneczne ,które przedostawały się przez okno. Uniosłam powieki , po czym obróciłam się na drugi bok. Kiedy jednak to zrobiłam miałam wrażenie , że ktoś oprócz mnie , jest jeszcze tu. Obróciłam się bardziej i ujrzałam Germana , który słodko spał. Na jego widok uśmiechnęłam się. Wyglądał tak uroczo. Na jego ustach złożyłam bardzo delikatny pocałunek. O dziwo mój ukochany je oddawał. Odsunęłam się i spojrzałam na niego. Już nie spał. Miał otwarte oczy oraz lekki uśmiech. Również się uśmiechnęłam.
- Dzień dobry kochanie - powiedział lekko ziewając.
- Dzień dobry. Wyspałeś się ?
- Jak nigdy - odpowiedział rozmarzonym głosem - A ty ?
- Również. Ale jak to się stało , że nie usłyszałam jak tu wszedłeś ?
- Spałaś jak zabita - oznajmił ze śmiechem.
- Wczoraj na prawdę byłam wykończona.
- A dzisiaj ? - zapytał przybliżając się do mnie.
Od razu się w jego wtuliłam.
- A dzisiaj ? Dzisiaj jestem jak nowo narodzona i to dzięki tobie - odpowiedziałam i uniosłam głowę w jego stronę.
- To cieszę się bardzo.  Wiesz co ?
- Hm ?
- Nie podnośmy się dzisiaj z łóżka. Przeleżmy tak cały dzień.
Lekko zaśmiałam się.
- Chciałabym , ale czy przypadkiem o czymś nie zapomniałeś ? - zapytałam unosząc jedną brew.
German spojrzał na mnie pytającym wzrokiem.
- Dzisiaj jest koniec roku ! - dodałam już bardziej się śmiejąc.
- Na prawdę ? A no tak... Zapomniałem.
- Widać właśnie. Dobra czas wstawać , bo jest... - tu urwałam i spojrzałam na wyświetlacz komórki - 8:30 ?! German , mamy pół godziny ! - krzyknęłam , po czym gwałtownie wstałam i zaczęłam szukać jakichś odpowiednich ciuchów.
- Zdążymy...
- German !
- No dobrze , dobrze... Jak się wyszykujesz , to pojedziemy po Violę.
- A ty ? - zapytałam odwracając się w jego stronę.
- Co ja ?
- Nie zamierzasz się przebierać ?
- Spokojnie , zdążę.
- Oj Germanie... - westchnęłam , biorąc w rękę ubrania - A teraz poproszę cię o wyjście z tego pomieszczenia.
- A dlaczego ? - zapytał , podchodząc do mnie.
- Muszę się przebrać... - odpowiedziałam cicho , patrząc mu w oczy.
- Ojj Angie...Taka z ciebie wstydziocha ?
- Haha ! Bardzo śmieszne... Ale tak serio... Wyjdziesz ?
Mężczyzna ciężko westchnął.
- Niech będzie. Ale mam nadzieje , że to ostatni raz.
- Idź już - zaśmiałam się , po czym z trudem wypchnęłam go i zaczęłam się ubierać.
Dzisiaj postanowiłam ubrać się bardziej elegancko. Założyłam pudrowo-różową , długą spódnicę oraz biały top. Do tego mój złoty łańcuszek z napisem "Love" oraz kolczyki. Włosy pozostawiłam rozpuszczone , a makijaż zrobiłam jak zwykle delikatny , z tym , że użyłam malinowego błyszczyka. Przejrzałam się w lustrze , po czym zadowolona otworzyłam drzwi. Ku mojemu zdziwieniu German nie stał przy nich. Wyszłam z pomieszczenia i udałam się w stronę kuchni. Tam ujrzałam Germana , przygotowującego śniadanie. Oparłam się o futrynę i z uśmiechem przyglądałam się mu. Po chwili mój ukochany zauważył mnie i szeroko się uśmiechnął.
- Pomyślałem , że zrobię takie małe śniadanko - rzekł , podchodząc do mnie - I wyglądasz pięknie - dodał , łapiąc mnie za biodra.
- Dziękuje... Jesteś taki kochany...i taki...taki...idealny.
- Nie przesadzasz ? - zapytał ze śmiechem , podsuwając mi krzesło.
- Ani trochę. Taka jest prawda - odpowiedziałam , siadając na krześle.
Po chwili German siedział przede mną.
- I mówisz mi , że to ja jestem uparty - zaśmiał się.
- Dobra...Oboje jesteśmy - oboje się zaśmialiśmy , po czym zabraliśmy się za konsumowanie posiłku.
Kiedy skończyliśmy jeść , poszłam jeszcze po torebkę i wyszliśmy z domu. Wsiedliśmy do samochodu , po czym ruszyliśmy w drogę. Po kilku minutach byliśmy już na miejscu. Wysiedliśmy i zaczęliśmy iść w stronę drzwi. W pewnym momencie się zatrzymałam. German również się zatrzymał i spojrzał na mnie pytającym wzrokiem.
- Coś się stało ? - zapytał troskliwym głosem.
- Nie , tylko... Jak wejdziemy razem , to nie uważasz , że będzie to wyglądało...no wiesz...podejrzanie dziwnie ?
German na moją wypowiedź szczerze się zaśmiał.
- Nie chcesz , aby wiedzieli o naszym powrocie ?
- Chcę , ale ...może poczekajmy na odpowiedni moment.
- Skoro chcesz. Poczekamy.
- Dziękuje - powiedziałam , przytulając go - Jesteś wspaniały.
- Ale ty najwspanialsza.
Odsunęłam się od niego , po czym delikatnie pocałowałam go w policzek.
- To ty wejdź pierwszy , a ja po tobie , dobra ?
German zaśmiał się.
- Ale to jest śmieszne. Żeby dorośli ukrywali swoje uczucie przed innymi.
- Wiem , ale...
- Dobra , rozumiem. To idę. Do zobaczenia Angeles - wtrącił mi , dał buziaka w policzek i poszedł w stronę drzwi.
Gdy wszedł do środka , odczekałam parę sekund i zadzwoniłam do drzwi. Otwarła mi uśmiechnięta Viola.
- Cześć Angie ! Wchodź - powiedziała i odsunęła się trochę na bok , abym weszła.
- Hej Violu - odpowiedziałam i posłusznie weszłam do środka.
- Już myślałam , że nie przyjdziesz. Choć , muszę ci coś powiedzieć ! - prawie wykrzyczała , ciągnąc mnie za rękę na górę.
-Ale Violu co się stało ? Violu ? - pytałam , ale ta w ogóle nie reagowała.
Nadal mnie ciągnęła w stronę jej pokoju. Gdy byłyśmy już na miejscu , usiadłyśmy na łóżku.
- Co takiego chciałaś mi powiedzieć ? - zapytałam spokojnie.
Nastolatka tylko szeroko się uśmiechnęła , ale szybko z poważniała. Kompletnie nie rozumiałam jej zachowania , ale postanowiłam zaczekać , dopóki mi sama nie wyjaśni.
- Wiesz , że taty nie było w domu nocą ? - zapytała , uważnie przyglądając się mi.
- Em...Nie...Nie wiedziałam...- odpowiedziałam unikając jej wzroku - I...to tylko chciałaś mi powiedzieć ?
Dziewczyna lekko się uśmiechnęła.
- Tak. Tylko to.
- Aaa...
Zapadła cisza. Czułam na sobie wzrok Violi. W końcu odważyłam się spojrzeć w jej stronę. Viola od razu się do mnie przybliżyła.
- Angie ? Chcesz mi coś powiedzieć ? - zapytała tym swoim głosem , kiedy chce coś wiedzieć.
Przełknęłam nerwowo ślinę.
- Em... - zaczęłam , ale w tym momencie , na szczęście przyszedł do nas German.
- Przepraszam , że przerywam , ale...
- Nie ! Znaczy...Tak... My już idziemy , prawda ? - zapytałam dziewczynę , gwałtownie wstając i podchodząc do Germana.
Nastolatka tylko wybuchła śmiechem.
- Jesteście nieznośni ! - rzekła wstając - Ale i tak was kocham - dodała i wyszła , zostawiając mnie wraz z Germanem w kompletnym osłupieniu.
- Powiedziałaś jej ?
- Nie...Ale ona chyba się domyśla... - odpowiedziałam niepewnie.
- Angie , dlaczego chcesz to ukryć ? - zapytał przybliżając się do mnie.
- Sama nie wiem...Może dlatego , że boję się reakcji innych ?
- Ale przecież Viola to będzie skakała z radości jak jej to powiemy - odpowiedział lekko śmiejąc się.
- Właśnie nie wiem... Wesz... W końcu Viola ma 17 lat i może już nie jest tego samego zdania co dawniej...
- Ehhh Angie... Co ja mam z tobą zrobić ?
- Pocałuj , to może mi przejdzie - oznajmiłam lekko uśmiechając się.
Mój ukochany odwzajemnił uśmiech , po czym zaczął przybliżać swoją twarz do mojej. Przymknęłam powieki , gdy nagle do pokoju wparowała Violetta. Od razu od siebie odskoczyliśmy , robiąc przy tym buraka.
- Jeszcze tu jesteście ? Zaraz się spóźnimy !
- Tak...Już idziemy - powiedziałam nerwowo , po czym razem wyszliśmy z pokoju.
W samochodzie czekali na nas Olga i Ramallo. Wsiedliśmy do auta i ruszyliśmy w stronę studia On Beat. Wciąż nie mogę uwierzyć , że to już koniec roku. Pierwszy raz nie pomagałam w przygotowaniach. Jestem ciekawa jak sobie poradzili. Zapewne wszystko będzie wspaniałe tak jak zawsze...
Moje przemyślenia zostały przerwane , gdyż po paru minutach byliśmy już na miejscu. Wysiedliśmy z pojazdu i weszliśmy do środka studia. Korytarz główny zamienił się w wielką salę koncertową , z dużą ilością krzeseł. Viola zaproponowała nam , abyśmy usiedli w pierwszym rzędzie. German wraz z Olgą i Ramallem tak zrobili , a ja postanowiłam sprawdzić jak się mają uczniowie. Weszłam do sali tańca , która zamieniła się w garderobę. Pierwsze co mi się rzuciło w oczy , to biegający w te i we wte uczniowie. Widać było , że trochę się denerwowali. W tym całym zamieszaniu próbowałam znaleźć Violkę , ale mi się to nie udało. Widocznie była gdzieś indziej. Nagle dostrzegłam jak Cami nieudolnie próbuję poprawić fryzurę Fran. Podeszłam trochę bliżej ich.
- Francesca nie denerwuj się... - uspokajała hipiska swą włoską przyjaciółkę.
- Jak mam się nie denerwować ?! Cami zaraz zaczynamy a moja fryzura jest w stanie...Ugghhhh!
- Em...Przepraszam - wtrąciłam niepewnie - Mogę ja spróbować ?
- A proszę bardzo. Tylko nie wiem jak uda ci się skupić , kiedy to Francesca gdaka jak nie wiem co - zwróciła się do swej przyjaciółki.
- Bo się denerwuje... - wytłumaczyła się brunetka , natomiast ja "przejęłam" jej włosy i zaczęłam je układać.
- Nie ma się co denerwować. Tyle razy występowaliście i za każdym razem wychodziło wam wspaniale ! Tym razem również tak będzie , zobaczysz - uspokajałam ją.
- Wiem , ale jak tak zawsze mam.
- Trema jest potrzebna -oznajmiłam na co obie się zaśmiałyśmy - I gotowe !
Dziewczyna przejrzała się dokładniej w lusterku , po czym odwróciła się w moją stronę.
- Dziękuje ! Jest świetna ! Dziękuje Angie ! - wykrzyczała , po czym rzuciła mi się w ramiona.
- Ależ nie ma za co. No...A teraz biegnij do reszty !
- Okej - odpowiedziała i zniknęła w głębi przebieralni.
Spojrzałam na tą grupkę przyjaciół. Uśmiechnęłam się sama do siebie.
- Tęsknią za tobą - usłyszałam znajomy głos za sobą.
Momentalnie się odwróciłam i ujrzałam mojego przyjaciela , opierającego się o wejście.
- Pablo...Ja za nimi też... Nawet nie wiesz jak bardzo - odpowiedziałam wracając wzrokiem na uczniów - Ale...Co się stało , się nie odstanie - dodałam ciężko wzdychając , po czym usiadłam na jednym z krzesełek.
- Niby tak... Ale... Angie powiedz... Chciałabyś jeszcze uczyć w studiu ?
- Em...No nie wiem. Ale czemu pytasz ?
- Tak tylko... Ale chciałabyś , czy nie ? - dopytywał.
- Pablo...To jest oczywiste , że chciałabym. W końcu tutaj spędziłam 3/4 mojego życia. To cudowne miejsce... Wiąże się z nim tyle wspomnień... No, ale... Minęło. Ale czemu to cię tak interesuje ? - zapytałam , ale odpowiedzi nie usłyszałam , gdyż do sali wparował zdenerwowany Gregorio , poganiając wszystkich , aby się śpieszyli.
Zrobił się wielki ruch w przebieralni , więc niezauważalnie wyszłam stamtąd. Wróciłam na swoje miejsce, obok Germana.
- Gdzie byłaś ? - zapytał.
- Poszłam sprawdzić jak tam u uczniów. W końcu , tyle czasu ich nie widziałam - odpowiedziałam smutno.
- Coś się stało ? Tak nagle posmutniałaś...
Zaprzeczyłam ruchem głowy.
- Nieee... Nic się nie stało , tylko... Tutaj było tyle wspomnień.
Spojrzałam w stronę Germana , który lekko się do mnie uśmiechnął. Chciał już coś mi powiedzieć , ale wszystkie światła zgasły. Zapanowała cisza , a wszystkie pary oczów były skierowane w stronę scenki , na której widniało jedno światło. Nagle zza kotary wyłonił się Pablo. Podszedł do mikrofonu , sprawdzając przy tym czy działa i zaczął swoją wymowę.
- Witamy wszystkich bardzo serdecznie na , już 2 takim naszym większym występie... - tu już go przestałam słuchać.
Przemowy Pabla zawsze były i są takie same , więc nie chciałam znowu słuchać tego. Byłam bardzo ciekawa występu. Niektórzy uczniowie kończą już szkołę , inni dopiero za rok będą ją kończyć , a inni zaczęli ją. Studio jest wspaniałym miejscem , aby rozwijać się w kierunku muzycznym. Jak sobie pomyślę , że już za rok Viola będzie kończyła tą szkołę i rozpocznie swoje dorosłe życie , to...Ehhh... Nadal to do mnie nie dociera. Pamiętam jak po kryjomu rozpoczynała tu swoją przygodę. A teraz jest tu drugi rok , a niebawem spędzi to swój trzeci. Wszystko tak szybko się dzieje...
Kiedy skończyłam rozmyślać , spojrzałam w stronę sceny. Pabla już nie było , co oznaczało , że skończył swój monolog i zaraz zacznie się występ. Nerwowo poprawiłam się na siedzeniu i z niecierpliwością czekałam aż się zacznie. Po chwili światło na scenie zgasło , po czym znowu zabłysło , ale tym razem na całą scenę. Po prawej stronie dostrzegłam Violę w pięknej złotej sukni. Zaczęła przemawiać o swej pasji , o muzyce i o studiu... Kończąc na zdaniu "A wszystko zaczęło się tutaj..." - jeszcze bardziej rozbłysły światła , a z głośników wydobyła się znana wszystkim melodia piosenki "En gira". Obok Violetty pojawił się Leon wraz z Maxim , a po drugiej stronie Francesca z Camilą. Nie mogło zabraknąć naszej Ludmiły , która stała wraz z Nati. Wszyscy byli odstrojeni od głów do stóp. Śpiewali pięknie. 

Widać było , że muzyka to ich całe życie i chcą to pokazać innym. Spojrzałam na Germana ,który z lekkim uśmiechem przyglądał się wszystkim , ale w szczególności Violettcie. Również się uśmiechnęłam i wróciłam wzrokiem na scenę. Patrzyłam na nich wszystkich z wielkim zachwytem. Po paru minutach piosenka się skończyła , a wszyscy zniknęli za kotarą. Scena nie było pusta na długo. Zaraz na niej pojawił się zespół chłopaków śpiewających "Ven con nosotros". Śpiewali tańcząc , a przede wszystkim dobrze się bawiąc. Publiczności spodobała się ich piosenka , ponieważ prawie wszyscy stali , klaszcząc w ręce. Wraz z Germanem również wstaliśmy , bujając się i klaszcząc. Szczerze , to również świetnie bawiłam się przy ich piosence. Od razu poprawił mi się humor. Gdy skończyli , światła znów zgasły , a po chwili na scenie można była zauważyć dość sporą , różową , tak jakby , torebkę [?]. Tym razem słychać było piosenkę "Peligrosa bellas". Od razu "torebka" otworzyła się , a w środku widać było Ludmiłę wraz z Natalią. Zaczęły śpiewać , a po chwili tańczyć. Również wyszło im wspaniale. Po skończonej piosence dziewczyn znów światła zgasły , ale tym razem na dość dłuższą chwilę. Wszyscy usiedli na swoje miejsca. Po paru minutach czekania , światło znów zapaliło się , ale tym razem na sam środek sceny , gdzie stała Violetta. Była ubrana w pudrowo-różową , krótką sukienkę oraz w buty na koturnach. Przy niej wisiała cudowna huśtawka , opleciona kolorowymi kwiatami. Viola znów przemówiła , ale tym razem o miłości , która panuje w studiu , jak i o prawdziwej miłości. I wtedy z oddali słychać było wolną melodię. Od razu rozpoznałam co to za piosenka - "Podemos". Uwielbiałam ją ! A muzyka zaczęła grać , kiedy to Leon pojawił się na scenie. Ucieszona Viola , spojrzała w jego stronę z szerokim uśmiechem. Leon szedł w jej stronę i po chwili oboje siedzieli na huśtawce , która z czasem unosiła się coraz wyżej i wyżej. Śpiewać zaczął Leon , wskazując na różne strony Violettcie. To akurat było częścią przedstawienia , aby wyszło bardziej romantycznie. I rzeczywiście tak wszyło. Publiczność od razu wstała , bujając się i patrząc na dwójkę zakochanych z zachwytem. Kochałam tę piosenkę , a w ich wykonaniu wyszło cudnie.
 Kiedy zaczął się refren cichym głosem zaczęłam nucić razem z nimi. Poczułam jak German splata nasze dłonie. Spojrzałam w dół , a potem na mojego ukochanego. Delikatnie się do mnie uśmiechnął. Odwzajemniłam uśmiech i przybliżyłam się do niego trochę bardziej. Niestety nie mogłam się do niego przytulić , choć bardzo chciałam , ponieważ wtedy każdy wiedziałby o naszym powrocie. Bujaliśmy się , trzymając się za ręce. Czułam się niesamowicie. Wystarczy , że German jest blisko mnie , a ja kompletnie zapominam o Bożym świecie. Niesamowite...
Nagle German puścił mą dłoń. Spojrzałam zdezorientowana w jego stronę , a on tylko się uśmiechnął.
- Piosenka się już skończyła , skarbie - powiedział cicho.
- A... Trochę się zamyśliłam... - odpowiedziałam , siadając na swoje miejsce.
- Widać właśnie było - oznajmił lekko śmiejąc się i siadając obok mnie.
Szturchnęłam go łokciem i wtedy zabrzmiała piosenka "Luz, camera, action" z udziałem Ludmiły , która wyglądała na bardzo szczęśliwą , że występuje wraz z Federiciem. Dalsza część występów wyszła również wspaniale. Wszystko byłoby super , gdyby nie przedostatnia piosenka.  "Nuestro camino" w wykonaniu Violetty i Leona. Pod koniec dwójka pocałowała się. German natychmiast wstał i już miał iść w stronę sceny , ale nas zczęście zatrzymałam go. Uspokoiłam go i kazałam , aby został na swoim miejscu. Niechętnie mnie posłuchał , ale przynajmniej posłuchał.
- Jesteś nieznośny - dodałam lekko śmiejąc się.
Nic nie odpowiedział. Widocznie nie podobało mu się to , że ktoś mu coś kazał. Postanowiłam to zignorować i wróciłam wzrokiem na scenę. Tym razem wszyscy uczniowie pojawili się na scenie i razem zaczęli śpiewać "Ser mejor". Ta piosenka była dla nich pożegnaniem , więc prawie każdy z uczniów miał łzy w oczach. Ja również byłam wzruszona. Po tej piosence do uczniów dołączyli wszyscy nauczyciele wraz z Antoniem , który zabrał głos. Zaczął wszystkim dziękować za kolejny rok itd...itd... I po tej przemowie występ się zakończył. Każdy bił brawa , piszczał oraz gwizdał. Razem z Germanem udaliśmy się do Violi. Gdy już udało nam się przedostać do przebieralni , dziewczyna rzuciła się nam w ramiona.
- I jak wam się podobało ? - zapytała z iskierkami szczęścia , odrywając się od nas.
- Wspaniale - odpowiedzieliśmy jednocześnie , po czym spojrzeliśmy na siebie i spuściliśmy wzrok.
- Wszystko w porządku ? - zapytała głosem pełnym podejrzeń.
- Tak , tak... Em...Ja...Zaraz przyjdę - szybko odpowiedziałam i odeszłam stamtąd.
Zaczęłam iść przed siebie , rozglądając się za Pablem , lecz wtedy przez przypadek na kogoś wpadłam.
- Przepraszam...Nie zauważyłam pa...Alexander ? - zapytałam zdziwiona , ale i też przerażona.
- Tak...Cześć Angie.
- Co ty tutaj robisz ?
- No wiesz... Do tej szkoły chodzi mój siostrzeniec Leon - odpowiedział spokojnym głosem.
- Leon to twój siostrzeniec ? No nie ważne...Em wiesz...Ja muszę już... - mówiłam i już chciałam od niego odejść , lecz ten złapał mnie za przed ramię i odwrócił w swoją stronę , abym patrzyła mu prosto w oczy.
- Angie...
- Co ? - zapytałam udając głupią.
- Musimy porozmawiać.
- Ale...Em...Ja nie wiem po co... Przecież...Już wszystko sobie wyjaśniliśmy , nie ?
- Żartujesz ? Od naszego pocałunku minęło już...
- Angie ? - niespodziewanie usłyszałam głos Pabla zza moich pleców.
Gwałtownie się wyrwałam z uścisku Alexandra i podeszłam bliżej Pabla.
- Wszystko w porządku ? - dodał , patrząc krzywym spojrzeniem na Alexandra.
- T-tak... Właśnie cię szukałam. Em... Może kiedy indziej dokończymy naszą rozmowę. Cześć - powiedziałam i szybko pociągnęłam Pabla za mną , jak najdalej od Alexandra.
Kiedy już straciłam go z oczu , zatrzymałam się.
- Dzięki Pablo. Nawet nie wiesz jak bardzo jestem ci wdzięczna - rzekłam przytulając przyjaciela.
- Ale... Co się stało ? - zapytał odsuwając się ode mnie.
Widać było , że nie wiedział o co mi chodzi.
- Nie ważne... Em... Szukałam cię !
- Tak wiem. Mówiłaś to już. Angie , na pewno wszystko w porządku ?
- Tak , tak. Zresztą...To teraz nie ważne. Pablo... to już kolejny rok - odpowiedziałam , zmieniając przy tym temat.
- Taak...Nadal w to nie wierzę.
- Ja też ! Jakie masz plany ?
- Sam nie wiem. Na pewno pojadę do rodziny , coś tam zwiedzę i to chyba tyle. A ty ?
- Ja ? Siedzenie w domu się liczy ? - zapytałam śmiejąc się.
- Nic z Germanem nie wymyśliliście ?
- Co ? Skąd wiesz , że my... To znaczy...Em...
- Angie. Przecież to widać.
- Na prawdę ?
- No tak. Dlaczego to ukrywacie ?
- Nie ukrywamy , tylko...Po prostu...czekamy na odpowiedni moment , tak !
Przyjaciel ciężko westchnął.
- Ehhh Angie. Ciebie ciężko jest ogarnąć - oznajmił ze śmiechem - Dobra , ja idę. To do zobaczenia. Mam nadzieję , że się w wakacje jeszcze zobaczymy.
- Oczywiście ! - odparłam , przytuliłam go , po czym odeszłam.
Ponieważ nie wiedziałam gdzie teraz może być German , postanowiłam , że poczekam na nich przy samochodzie. Wyszłam ze studia i szłam w stronę samochodu , gdy nagle ktoś obrócił mnie w swoją stronę. Przede mną stał Alexander... Przełknęłam nerwowo ślinę i spojrzałam na niego wzrokiem pełnym obaw. Jego wyraz twarzy nie wyglądał zadowalająco. Wyglądał , że był przygnębiony , ale i też zły. Nadal trzymał mnie za przed ramię , tylko , że tym razem wzmocnił swój uścisk.
- Alexander...Proszę cię. Porozmawiajmy , ale nie teraz...nie tutaj. Proszę - szepnęłam.
- Nie. Jeżeli cię puszczę , więcej już mogę cię nie zobaczyć.
- Co ty mówisz ? Aleaxnder...
- Angie. Namieszałaś mi w głowie. Nie mogę przestać o tobie myśleć. Każdego dnia , każdej nocy - mówił z iskrami w oczach - Jak sobie przypomnę ten...nasz pocałunek , to... Angie. To było coś pięknego i nie zaprzeczaj. Wiem , że ty też coś poczułaś.
- Nie ! Nic nie poczułam. Alexander przykro mi , ale mylisz się.
- Przecież...Oddawałaś pocałunki.
- To nic nie znaczy.
- Czyli mnie wykorzystałaś ? - zapytał przygnębionym głosem.
Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Nie wykorzystałam go , ale na to chyba wygląda , że to zrobiłam...
- Ja tego nie chciałam !
- Ale to zrobiłaś. Angeles ja cię kocham ! Nie mogę żyć bez ciebie.
- Jakiś problem ? - "O nie...Jeszcze German tutaj...".
Alexander automatycznie mnie puścił i spojrzał złowrogim spojrzeniem na bruneta.
- Nie twoja sprawa , tak ? - odpysknął , krzyżując ręce na piersiach.
- Tak się składa , że moja.
Alexander nic już nie odpowiedział. Spojrzał na mnie smutnym wzrokiem i odszedł. Czułam się okropnie ! Jak mogłam tak kogoś skrzywdzić.
- Angie wszystko gra ? - zapytał mój ukochany , patrząc na mnie troskliwym spojrzeniem.
- Nie...Nic nie gra - odpowiedziałam i rzuciłam się w jego ramiona.
German od razu wzmocnił uścisk , głaskając moje plecy. To mnie uspokoiło , ale nadal czułam się źle. Wiedziałam , że nic nie czuję do Alexandra , a mimo to dawałam mu nadzieje i teraz przeze mnie cierpi.
- Angie , powiedz mi co się stało ?
Odsunęłam się od niego trochę i spojrzałam w jego czekoladowe tęczówki , które tak bardzo kochałam. Od razu moje kąciki ust powędrowały ku górze.
- Potem ci powiem. A teraz...Gdzie Violetta ?
- Zaraz przyjdzie. Siadaj - odpowiedział ,otwierając mi drzwi od pojazdu.
- Dziękuje - szepnęłam i wsiadłam do środka.
Po paru minutach wszyscy już siedzieli w samochodzie , więc ruszyliśmy z powrotem do domu. W mgnieniu oka byliśmy już na miejscu.
- Angie zostaniesz na kolację ? - zapytała Violka , wchodząc do środka.
- Em...
- Myślę , że Angie nie tylko zostanie na kolację , prawda ? - zwrócił się do mnie German.
- Czyli Angie wraca do nas ?
Spojrzałam zdziwionym wzrokiem na Germana , który tylko się uśmiechnął. Odwzajemniłam uśmiech i zwróciłam się do Violi.
- Na to wygląda - odpowiedziałam i mocno przytuliłam moją siostrzenicę.
- Szkoda tylko , że dopiero teraz...
- Dlaczego ? - zapytałam zdziwiona.
- Potem ci powiem , a teraz jak chcesz mogę z tobą iść po rzeczy , co ty na to ?
- Dobrze.
- Pojadę z wami - wtrącił mój ukochany.
- Tato nie. Chcemy się przejść , prawda ?
Spojrzałam przepraszającym wzrokiem na Germana.
- Tak.
- No. To chodźmy - powiedziała i pociągnęła mnie za rękę.
Przeszłyśmy parę korków , po czym nastolatka się zatrzymała.
- Coś nie tak ? - zapytałam troskliwie.
- Angie dlaczego dopiero teraz wracasz do nas ?
- Em...No...Sama nie wiem... - kompletnie nie wiedziałam co odpowiedzieć.
Póki co nie chciałam jej mówić o moim powrocie z Germanem.
- Wiesz dlaczego jestem smutna ,że teraz wracasz ? - zaprzeczyłam ruchem głowy - Ponieważ jadę na prawie miesiąc do Włoch , wraz z Francescą.
- Na prawdę ? - spytałam z wielkim zaskoczeniem - Tata się zgodził ?
- Tak. Też nadal jestem zaskoczona. Na początku myślałam , że się nie zgodzi , a tutaj taka niespodzianka.
- Łał... I dlatego jesteś smutna ? Ponieważ nie spędzimy ze sobą wakacji ?
- Właśnie - odpowiedziała smutno.
- Ale Violu ! Przecież jedziesz na niecały miesiąc , co oznacza , że drugi miesiąc będzie tylko nasz , kochana - rzekłam z szerokim uśmiechem.
Dziewczyna od razu rozpromieniała i bardzo mocno mnie przytuliła.
- Kompletnie o tym zapomniałam.
Lekko zaśmiałam się.
- Dobrze , pośpieszmy się , bo zaraz będzie obiad , a powiem ci , że głodna się zaczynam robić - powiedziałam ze śmiechem , na co nastolatka również się zaśmiała i ruszyłyśmy w dalsza drogę.
Będąc w moim domu , Viola pomogła mi z pakowaniem się. Po tym zamknęłam dom i razem w dobrych humorach , wracałyśmy do domu. Przez drogę dużo rozmawiałyśmy oraz śmiałyśmy się. Brakowało mi takich rozmów...
***
Kiedy się już rozpakowałam , spojrzałam na zegarek.
- Już 12 ?! - byłam zaskoczona ,że tak długo zeszło mi z rozpakowaniem się.
Bez sił , opadłam na łóżko , pusto patrząc się w sufit. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Powiedziałam ciche "proszę" , a po chwili w moim pokoju zjawił się nie kto inny jak German. Usiadłam na łóżku i wskazałam mu miejsce obok mnie. Brunet od razu usiadł przy mnie. Oparłam głowę o jego ramię i westchnęłam.
- Jak tam się czujesz ? - zapytał.
- Mam nadzieję , że nie będę miała powodów do ponownego pakowania się , gdyż nabrałam tyle ciuchów , że ledwo już żyję - odpowiedziałam i opadłam na plecy.
German również zrobił to samo , przysuwając mnie do siebie.
- A jak powiem ci , że... będziesz musiała ? - zapytał niepewnie.
Gwałtownie podniosłam się do pozycji siedzącej . Spojrzałam na niego zdziwionym wzrokiem.
- Co to ma znaczyć ?
- Spokojnie , kochanie. Bo wiesz...Zaczynają się wakacje , Viola jedzie do Francesci do Włoch , Olga i Ramallo jadą do Paryża i pomyślałem , że... my też gdzieś pojedziemy. Co ty na to ?
- Ale gdzie ?
- Hmmm...No...na przykład do Grecji.
Zamurowało mnie. Wiedziałam , że taki wyjazd może dużo kosztować a ja nie chciałam , aby German tracił na mnie pieniądze.
- German... To bardzo miłe z twojej strony , ale dobrze wiesz , że ja mogę być nawet w najgorszym miejscu na świecie , byle tylko z tobą - odpowiedziałam po krótkiej ciszy.
Mężczyzna od razu usiadł obok mnie , po czym złapał moje dłonie.
- Angie. Chcę tam jechać z tobą. Ja wiem , że nie jesteś przyzwyczajona do takich rzeczy , ale proszę cię. Wiem ,że chcesz tam jechać. Pomyśl sobie...Ty...ja łóżko xD oraz piękna Grecja. Czegóż chcieć więcej ? - zapytał z tym swoim szarmanckim uśmieszkiem.
Westchnęłam , po czym ujęłam jego twarz w moje dłonie.
- Jesteś okropny. Dlaczego jesteś taki uroczy , szarmancki i przystojny ?
- Hmmm...Dobre pytanie...- odpowiedział , na co oboje się zaśmialiśmy.
Nie mogłam się już dłużej powstrzymywać i pocałowałam go. Brunet od razu zaczął odwzajemniać każdy pocałunek. Sama nawet nie wiem kiedy zdążyliśmy przejść z pozycji siedzącej na leżącą. Leżałam na Germanie i obdarowywałam go delikatnymi , ale z czasem namiętnymi pocałunkami. Po pewnym czasie zaczęłam odpinać jego guziki od koszuli. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi , a po chwili głos mojej siostrzenicy. Oderwałam się od mojego ukochanego jak oparzona. Spojrzałam przerażonym wzrokiem na Germana.
- German , schowaj się ! - szepnęłam , wstając i nerwowo poprawiając swój wygląd.
- Angie tu nie ma gdzie... - odpowiedział zapisując koszulę.
Zaczęłam nerwowo rozglądać się po pokoju , w celu znalezienia jakiejś kryjówki.
- Angie co się dzieje ? Mogę wejść ? - dopytywała siostrzenica , przez co jeszcze bardziej się denerwowałam.
Spojrzałam na okno i wtedy wpadł mi do głowy pewien pomysł.
- German , okno !
Na moje słowa , brunet się serdecznie zaśmiał.
- Chyba żartujesz- oznajmił ze śmiechem , ale moja poważna mina go uspokoiła - Jesteś wariatką.
- Tak wiem o tym. Ale w końcu tylko wariaci są czegoś warci - lekko zaśmiałam się i zaczęłam go popychać stronę okna.
- Z tym się całkowicie zgodzę. Ale...muszę coś dostać , żebym wyszedł przez okno.
- Eliksir latania ?
- Haha. Bardzo śmieszne.
Westchnęłam , po czym szybko pocałowałam jego usta. To nawet nie był pocałunek , ale musiało mu to wystarczyć.
- Idź już , idź ! - pośpieszałam go i po chwili mężczyzny już nie było.
Szybko wskoczyłam na łóżko , po czym sięgnęłam po byle jaką książkę i udawałam , że czytam.
- Tak Violu , możesz wejść - rzekłam spokojnym głosem.
Nastolatka weszła do środka i usiadła na mym łóżku.
- Wszystko w porządku ? - zapytałam odkładając książkę.
- Chyba to ja raczej powinnam się o to zapytać.
- Em...Nie rozumiem.
- Ehhh...Nie ważne. Chciałam ci powiedzieć tylko , że dzisiaj wieczorem wyjeżdżam.
- Ojjj Violu - odparłam przytulając ją do siebie - Ale dzień się jeszcze nie skończył.
- Taak... Ale muszę się jeszcze spakować , a to mi na pewno zajmię sporo czasu.
- To ci pomogę !
- Na prawdę ?
- Yhym !
- Obiad ! - usłyszałyśmy i razem wyszłyśmy z pokoju , po czym udałyśmy się do salonu.
Przy stole siedział już każdy. Nawet German. Przysiadłyśmy się i każdy zaczął jeść posiłek. Co chwilę zerkałam na Germana i za każdym razem szczerze się do siebie uśmiechaliśmy. Boże jak ja go kocham !
Po skończonym obiedzie , tak jak obiecałam , pomogłam mojej siostrzenicy w pakowaniu się. Muszę przyznać , że trochę nam to zajęło , ale świetnie się przy tym bawiłyśmy. Kiedy wszystko już spakowałyśmy była godzina 17. Wyszłam z jej pokoju i skierowałam się do mojego , lecz na korytarzu spotkałam Germana , który poprosił mnie do gabinetu. Posłusznie poszłam za nim. Usiadł przy biurku , a ja naprzeciwko niego.
- Co się stało ? - zapytałam , patrząc uważnie na bruneta.
- Chciałem się zapytać , czy zgadzasz się na ten wyjazd do Grecji. Więc ?
- Em... No nie wiem German.
- Angie proszę cię. Kocham cię i chcę tam pojechać tylko z tobą. Nie sądzisz , że taki wyjazd dobrze by nam zrobił ?
Ciężko westchnęłam.
- No masz rację... Dobrze , zgadzam się - odpowiedziałam uśmiechając się.
- Serio ?
- Tak - rzekłam , wstając i siadając mu na kolanach.
Patrzyliśmy sobie głęboko w oczy , a po chwili German złączył nasze usta w delikatnym pocałunku. Oderwaliśmy się i uśmiechnęliśmy się do siebie.
- Kocham cię - szepnęłam wtulając się w jego tors.
- Ja ciebie też. Jesteś dla mnie na prawdę ważna. Wiesz...wcześniej nigdy nie myślałem , że mogę jeszcze raz kogoś szczerze pokochać. To było dla mnie nierealne. A tu nagle w moim życiu pojawia się blondynka o oczach w kolorze zielonego szmaragdu i zawraca mi w głowie - lekko uśmiechnęłam się na jego słowa.
- Również tak miałam. Tylko , że mi w głowie zawrócił brunet o czekoladowych oczach - odparłam odrywając się od niego i spojrzałam w jego oczy - Wiesz ?Teraz jestem przekonana na sto procent , że chcę pojechać na ten wyjazd , tylko z tobą.
Brunet się uśmiechnął i pogłaskał mnie po rumianym policzku. Nie minęło parę minut , a do drzwi gabinetu ktoś zapukał. Niechętnie wstałam i usiadłam na przeciwko Germana , aby nie wyglądało to zbyt podejrzanie.Masz rację. To w ogóle nie wygląda teraz podejrzanie. Siedzisz wraz z mężczyzną w gabinecie...Sam na sam...Taka cisza i w ogóle... NIeee... To wygląda całkiem normalnie xD.
- Proszę - powiedział mój ukochany , a po chwili do gabinetu wszedł Ramallo.
- Przepraszam... Przeszkodziłem w czymś ?
- Nie , nie. Ja już miałam iść - odparłam ,wstając .
Spojrzałam jeszcze ostatni raz w stronę Germana i wyszłam z pomieszczenia. Nie miałam nic do roboty , więc postanowiłam , że trochę sobie odpocznę. Udałam się do mojego pokoju , wzięłam jakąś książkę i zaczęłam ją czytać. Treść książki była na prawdę ciekawa , lecz z czasem moje powieki stawały się coraz cięższe...i cięższe , aż w końcu , sama nawet nie wiem kiedy , usnęłam.
-----------------------------
Witam , witam ;3
Kolejny rozdział już jest :D Nie sądziłam , ze go dzisiaj wstawię , ale udało się :D
Pozdrawiam ! ;3

Miłego czytania ;3
Zapraszam do komentowania ;*