"Wierzę w nas..."

~*~

...No właśnie...Kogo ? Odsunęłam się od niego już na trochę większą odległość. Mężczyzna spojrzał na mnie zdezorientowanym wzrokiem. Ciężko westchnęłam.
- German...Tak nie może być - powiedziałam cicho.
- Ale jak ? Nie rozumiem...
- Chodzi mi o nas. Nie uważasz , że zachowujemy się dziwnie ? A szczerze powiedziawszy to ty zachowujesz się dziwniej ode mnie.
German zmarszczył czoło. Widocznie nie rozumiał o co mi chodzi. Sama też nie wiedziałam co mam powiedzieć.Wiedziałam tylko , że musimy sobie wszystko wyjaśnić.
- To może powiem jaśniej... Od naszego rozstania minęło sporo czasu. Nie wiem jak ty, ale przez ten czas było mi ciężko...
- Mi również - wtrącił.
- Nie mów tak. W ogóle nie było ci źle - odpowiedziałam smutno.
German skrzyżował ręce na klatce piersiowej.
- Sugerujesz , że w ogóle cię nie kochałem i po naszym rozstaniu czułem się fantastycznie ? - zapytał z...oburzeniem.
- Nie... Sądzę , że ...
- Posłuchaj Angie... Nie rozumiem tej całej sytuacji ja też nie xD. Mówisz mi , że ja zachowuję się dziwnie a sama jak się zachowujesz ? Tak samo jak ja.
- Ja zachowuje się jak ty ?! - zapytałam trochę głośniej , po czym zaśmiałam się - No proszę cię ! Ja w przeciwieństwie do ciebie nie sprowadzałam do domu Bóg wie kogo !
- Anastasia... Fakt na początku coś do siebie czuliśmy ,ale...ja w ogóle jej nie kochałem. Nadal myślałem o tobie. Cały dniami i nocami rozmyślałem nad tym jak się czujesz... Czy wszystko u ciebie w porządku. A ty mi mówisz teraz , że ja mógłbym być zdolny do zwykłego wykorzystania cię. Wiesz Angie.... Nie spodziewałem się tego po tobie... Przepraszam... - powiedział , po czym odszedł.
Czułam się okropnie. Po raz pierwszy się pomyliłam , co do jakiejś osoby. W ogóle jak ja mogłam tak pomyśleć o Germanie ? On ma rację. Nie byłby zdolny do czegoś takiego , a tym czasem ja próbuję zwalić na niego całą winą ? Chyba na to wygląda. Nie nawiedzę siebie ! Nie nawidzę jego ! Cholera ! Mam dość...
Żwawym krokiem weszłam do łazienki , szybko się przebrałam i bez żadnego słowa wyszłam z domu. W pewnym momencie stanęłam w miejscu i zastanawiałam się co mam teraz zrobić. Potrzebowałam jakiejś rady... Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer do Pabla.
- Słucham ? - odezwał się ciepły głos mojego przyjaciela.
- Cz-cześć Pablo , mogę do ciebie przyjść ? - zapytałam.
- Jasne. A coś się stało ?
- Em... Jak przyjdę to ci wszystko opowiem. To do zobaczenia.
- Do zob...
Rozłączyłam się , po czym ruszyłam w stronę domu Pabla.
***
Po niecałych 10 minutach stałam przed drzwiami domu przyjaciela. Zadzwoniłam dzwonkiem i odsunęłam się trochę na bok. Drzwi otworzył mi uśmiechnięty Pablo.
- Cześć Angie ! Wchodź - powiedział i odsunął się trochę.
- Cześć... - odpowiedziałam i posłusznie weszłam do środka.
Pablo wskazał mi miejsce na kanapie i razem usiedliśmy.
- Zrobić ci herbatę , albo kawę ? - zapytał.
- Wiesz... Wyjątkowo możesz mi zrobić kawę. Tylko mocną.
- Dobrze - powiedział i udał się do kuchni.
Miałam trochę czasu na przemyślenie tego co zaszło w domu Castillo. Ta cała sytuacja była na prawdę dziwna. Najpierw byliśmy dla siebie tacy mili i zapowiadało się na piękne zakończenie , a po chwili zaczęliśmy skakać sobie do gardeł. Czy to normalne ?
- Proszę - powiedział Pablo , stawiając napój na stoliku.
- Dziękuje - odpowiedziałam i upiłam łyka.
- Co tam u ciebie ? Ostatnio się nie kontaktowaliśmy.
- Fakt. I za to cię przepraszam , ale ostatnio miałam straszne zamieszanie.
- To znaczy ?
- To może zacznę od początku - powiedziałam i zaczęłam opowiadać o wszystkich wydarzeniach związanych przede wszystkim z Germanem.
Pablo uważnie słuchał , a kiedy skończyłam mówić ,ciężko westchnął.
- I co o tym sądzisz ? Według mnie to nie jest normalne... - powiedziałam smutno.
- Racja. Ale nie rozumiem , dlaczego poruszyłaś ten temat o tej kobiecie ?
- Chciałam , abyśmy sobie wszystko wyjaśnili.
- Rozumiem... Wiesz... Tak szczerze powiedziawszy to po części zgadzam się z Germanem...
- Jak to ? - zapytałam oburzona.
- Posłuchaj. Cały czas twierdzisz , że to on się dziwnie zachowuje. Z tego co mi opwiedziałaś to trochę jest to dziwne , ale twoje zachowanie jeszcze dziwniejsze , nie sądzisz ? Raz za nim bardzo tęsknisz , raz go nie na widzisz a raz chcesz zostać sama i dać sobie z nim spokój. I teraz pada jedno , bardzo ważne pytanie. Czy ty go na pewno kochasz ? Radziłbym ci się nad tym poważnie zastanowić , bo jedyną osobą , która tego jeszcze nie wiem to jesteś ty Angie.
Kiedy skończył swój monolog w głębi serca poczułam , że to co powiedział jest prawdą. W końcu wszystkie kłótnie zaczęły się przeze mnie , a dokładnie przez moją zazdrość... Może przez ten czas ja po prostu próbuję sobie wmówić , że go kocham , a tak nie jest ? Sama już nie wiem...
- Przepraszam Angie , że ci to mówię , ale jesteś moją przyjaciółką i martwię się o ciebie - dodał po krótkim czasie ciszy.
Lekko uśmiechnęłam się , a po chwili na jego twarzy również zagościł uśmiech. Przysunęłam się w jego stronę i po chwili bardzo mocno go przytuliłam.
- Dziękuje - szepnęłam.
- Nie ma za co.
Po dość długim uścisku , odsunęłam się i zabrałam się za picie kawy.
- A tak zmieniając temat. Pamiętasz Angie , że jutro jest impreza ? - zapytał z uśmiechem.
- Oczywiście , że tak ! Już się nie mogę doczekać. Będziemy się razem bardzo dobrze bawić i... O nie...
- Co ? Coś nie tak ?
Spojrzałam w jego stronę  przerażonymi oczami. Jego twarz również przybrała takiego wyrazu.
- Angie , powiedz mi. Co się stało ? - dopytywał.
- Zapomniałam wziąć ubrań z domu Castillo - odpowiedziałam po dłuższej chwili milczenia.
Pablo się zaśmiał.
- Serio ? A weź Angie ! Narobiłaś mi stracha.
- No co ?
- Powiedz mi w czym problem ? Przecież nic się nie stanie jak tam wrócisz i poprosisz Olgę czy Violettę , aby ci podała te ubrania.
- Właśnie stanie się. Co jeśli trafię na Germana ? Dzisiaj na prawdę nie mam ochoty go już widzieć... Ale cóż... - powiedziałam i powolnie wstałam.
- Pójść z tobą ? - zapytał wstając za mną.
- Dziękuje , ale myślę , że lepiej będzie jak pójdę sama. Wiesz sam jaki jest German.
- Racja.
- To do zobaczenia i jeszcze raz dziękuje za pomoc - powiedziałam , dałam mu buziaka w policzek i wyszłam.
Szłam powolnym krokiem rozglądając się. Nagle dostrzegłam przed sobą Alexandra. Nie miałam ochoty z nim rozmawiać , więc szybko zawróciłam i schowałam się za jednym z drzew. Przez chwilę się w ogóle nie ruszałam , ale po jakimś czasie wychyliłam głowę w celu zobaczenia , czy już sobie poszedł. Na szczęście już go nie było. Odetchnęłam z ulgą i ruszyłam w dalszą drogę. Po chwili jednak ktoś złapał mnie za ramię. Przestraszyłam się , więc gwałtownie wyrwałam ramię , przez co tego kogoś walnęłam chyba w nosa. Myślałam , że to jakiś bandyta , ale kiedy się obróciłam ujrzałam Alexandra trzymającego się za nosa. Zakryłam dłońmi usta.
- Ja...Przepraszam cię... Myślałam , że to jakiś bandyta - zaczęłam się tłumaczyć.
- Spokojnie Angie. Nic się nie stało , choć nie ukrywam , że trochę boli - lekko zaśmiał się odsłaniając bolącą część.
Musze przyznać , że wyglądał trochę śmiesznie z tym czerwonym nosem. Również się zaśmiałam.
- Ej. Najpierw mnie bijesz a teraz się śmiejesz ? O nieeee... - powiedział śmiejąc się.
- Alexander co ty... - tu nie zdążyłam dokończyć , ponieważ ten zaczął mnie łaskotać.
Krzyczałam śmiejąc się jak głupia. Zapewne ta cała sytuacja wyglądała komicznie. Dorosła kobieta i mężczyzna , który ją łaskocze...
- Alex...Alexander !...Przestań....Bo...będzie...źle - mówiłam pomiędzy napadami śmiechu.
- I co z tego ? Kara musi być - zaśmiał się i jeszcze bardziej zaczął mnie łaskotać.
Po pewnym czasie role się odwróciły i to ja zaczęłam go łaskotać. Muszę przyznać , że bawiłam się świetnie. Wtedy nie myślałam w ogóle o Germanie...
W końcu zmęczeni , opadliśmy na jedną z ławek.
- Ale się śmiałaś - powiedział śmiejąc się.
- No dziwisz się ? Łaskotałeś mnie wszędzie. what ? ;o wszczędzie ? Ołł noołłł...Germanku ktoś dotykał tam gdzie nie trzeba twoją kobietę !! xD
- Nie sądziłem , że masz wszędzie łaskotki.
Lekko zaśmiałam się , ale szybko spoważniałam.
- Coś nie tak ? - zapytał chwytając moją dłoń - Powiedziałem coś nie tak ?
Spojrzałam na nasze dłonie i trochę się odsunęłam.
- Nieee...Tylko...Miałam ciężki dzień - odpowiedziałam  spuszczając głowę.
- Opowiedz. Mam czas.
- Nieee...Nie będę cię zanudzała - powiedziałam wstając.
Alexander również wstał , po czym zbliżył się do mnie. Był blisko...Zbyt blisko. Patrzyliśmy sobie w oczy. Muszę przyznać , że jego błękitne oczy były obłędne... Nie ! Angeles o czym ty myślisz... Spuściłam głowę.
- Dlaczego ? - zapytał szeptem.
Uniosłam wzrok.
- Co dlaczego ?
- Dlaczego nie chcesz się do mnie zbliżyć ? Oboje darzymy się wyjątkowym uczuciem.
- Nieee... Alexander...wydaję ci się.
- Nie , nie wydaję mi się. Może to głupio zabrzmi , bo dopiero wczoraj cię poznałem , ale muszę ci to powiedzieć - rzekł łapiąc moją dłoń - Zakochałem się w tobie Angie i nie sądzę żeby to było tylko zauroczenie.
Przełknęłam nerwowo ślinę. Czy on...czy on wyznał mi miłość ? O nieeee...Tylko nie to. Nie on...Nie teraz. Kompletnie nie wiedziałam co odpowiedzieć. W głowie układałam jakiś monolog , który uświadomiłby mu , że ja nic do niego nie czuję , po za koleżeństwem , ale zanim zdążyłam wypowiedzieć jakiekolwiek słowa , Alexander mnie pocałował. Nie chciałam tego , ale nie miałam odwagi i sił , aby się sprzeciwić. Pocałunek był delikatny. Wiedziałam , że on na prawdę coś do mnie czuje. Wiedziałam też , że ten pocałunek miał mi to właśnie uświadomić...
Nagle usłyszałam chrząknięcie. Automatycznie się oderwałam oraz odsunęłam od Alexandra. Przed nami stał...German. Patrzył na nas , a dokładnie na mnie , wzrokiem pełnym smutku. Czułam się okropnie.
- Em... Przepraszam , że przeszkadzam , ale...Angie zostawiłaś ubrania - powiedział podając mi torby.
Odebrałam od niego wszystkie rzeczy i już chciałam mu to wszystko wyjaśnić , ale on powiedział tylko "do widzenia" i odszedł. Smutnym wzrokiem patrzyłam jak odchodzi. Poczułam jak po moim policzku spływają pojedyncze łzy. Alexander od razu podszedł do mnie.
- Dlaczego płaczesz ? - zapytał troskliwie.
Szybko otarłam łzy i westchnęłam.
- Alexander , przepraszam , ale muszę już iść. Cześć - odpowiedziałam i jak najszybciej stamtąd odeszłam.
***
Gdy byłam już w domu , zdjęłam buty , rzuciłam te wszystkie torby na podłogę , po czym pobiegłam do sypialni. Usiadłam na łóżku i zaczęłam płakać. Już wszystko było dla mnie jasne. Ja kocham i to bardzo kocham Germana , ale za każdym razem kiedy chcę się do niego zbliżyć , bardziej się oddalam. Rozwiązanie było jedno. Muszę zapomnieć o nim , a on o mnie. Wstałam i usiadłam za biurkiem. Wyjęłam jedną kartkę i zaczęłam pisać...

Drogi Germanie.

Piszę do Ciebie ten list , ponieważ chcę Ci wszystko wyjaśnić oraz oznajmić. To co widziałeś było tak na prawdę dla mnie niczym. Tego mężczyznę poznałam dopiero wczoraj , a on mi dzisiaj wyznał miłość. Zapewniam Cię , że ja do niego nic nie czuję. Jedyną osobę , którą kocham nad życie jesteś Ty ! Tak. Pewnie Cię to zaskoczyło , bądź nie... Chcę po prostu , żebyś to wiedział. Chciałabym być blisko Ciebie , tak jak kiedyś. Pamiętasz ? Pamiętasz jak raz byliśmy razem na cudownej plaży ? A wiesz dlaczego była cudowna ? Ponieważ byłeś ze mną. Nigdy nie zapomnę tych pięknych chwil spędzonych z Tobą. Tych czułych słówek , które zawsze mi mówiłeś , przez co  zawsze się  rumieniłam. Tych poranków , gdzie budziłam się obok Ciebie. Tych niezwykłych pocałunków i uścisków. To wszystko było piękne , ale... Właśnie. Przyczyną tego , że piszę ten list jest to , że chcę Ci powiedzieć coś co na pewno zmieni Twoje życie oraz moje...

Nie możemy być razem. Choć bardzo bym chciała nie mogę. Zrozumiałam , że im bardziej próbuję się do Ciebie zbliżyć , tym bardziej się oddalam. A przecież miłość na tym nie polega , prawda ? Nie chcę , abyś przeze mnie cierpiał , dlatego taka jest moja decyzja. Tak będzie dla Ciebie oraz mnie najlepiej. Możesz się ze mną teraz nie zgadzać , ale po jakimś czasie zrozumiesz , że dobrze postąpiliśmy. Dziękuje Ci , jak już wspomniałam , za te piękne chwile spędzone z Tobą. Byłam z Tobą najszczęśliwszą kobietą na całym świecie ! Dziękuje Ci ! Kocham Cię najmocniej !

Twoja

Angeles.

Ps. Chcę , abyśmy zachowywali się jak rodzina. Będzie trudno , ale wierzę w nas...


Pisząc ten list moja cała twarz była zalana łzami.
 Napisanie tego listu było dla mnie trudne , ale musiałam. Wyjęłam kopertę , po czym wsadziłam do niej list. Wstałam i udałam się do toalety. Ogarnęłam się , dokładnie opłukałam twarz i wróciłam po list. Wzięłam kopertę do rąk i zaczęłam się zastanawiać co mam z listem zrobić. Czy dać go osobiście Germanowi , czy też poprosić Violę o przekazanie ? Nieee... Violę na pewno nie. Mogłaby jeszcze to przeczytać , a wtedy byłby problem. Olga ? Hmmm... Też nie. Olgunia jest cudowna , ale na sto procent otworzyłaby kopertę. Pozostaję Ramallo. Tak.
Zabrałam torebkę i wyszłam z domu. O dziwo na dworze panował już wieczór. Dość długo zajęło mi pisanie tego listu. Przyśpieszyłam moje tempo...
***
Przed drzwiami zaczęłam mieć pewne wątpliwości czy dobrze robię. Może lepiej będzie jak zostawię tę sprawę bez komentarza ? Nie ! Chcę , aby wiedział , że go kochałam...Zresztą nadal kocham , ale to jest już nieistotne. Zadzwoniłam dzwonkiem. Drzwi otworzyła mi Olga.
- O Angie ! Witaj - przywitała mnie z radością.
Kochałam w niej ten optymizm. Prawie nigdy jej nie wiedziałam smutnej.
- Witaj. Em... Jest może Ramallo ? - zapytała niepewnie.
- Oh...Właśnie pojechał do banku z jakąś ważną sprawą , a coś się stało ?
- Yyy...Nieee. Właściwie to tylko tyle chciałam wiedzieć... To do zobaczenia.
- Zaczekaj Angie ! Może zostaniesz na kolację ?
- Dziękuje , ale nie skorzystam.
- Ale zrobiłam twoją ulubioną sałatkę - powiedziała trochę smutnym głosem.
Zrobiło mi się jej szkoda , ale musiałam być nieugięta.
- Przepraszam cię Olguś. Może innym razem.
- No dobrze...
- A... - zaczęłam , na co gosposia szybko uniosła głowę - Em...Jest...German ?
Od razu na buzi gosposi ukazał się uśmiech.
- Jest , jest. Zawołać ?
- Ni...
- Panie Germanie ! - krzyknęła , że prawie bębenki mi pękły.
Nawet nie zdążyłam jej uciszyć , a obok niej pojawił się , nie kto inny jak German. Na mój widok od razu zmienił wyraz twarzy.
- Panienka Angie coś od pana chciała. To ja zostawię państwa samych - oznajmiła i odeszła.
Zostałam sam na sam z Germanem. Tego się właśnie obawiałam. I co ja teraz zrobię ? Zacisnęłam mocniej torebkę.
- Po co przyszłaś ? - zapytał nawet nie patrząc mi w oczy.
- Nawet nie spojrzysz na mnie ?
Widocznie to pytanie go zdenerwowało , bo zauważyłam jak jego mięśnie się napinają. xD Już miał coś powiedzieć , ale w ostatniej chwili zrezygnował. Ciężko westchnął i znów spuścił wzrok. Przełknęłam ślinę i powoli zaczęłam wyciągać kopertę z torebki. Moje serce zdawało się , że lada moment wyskoczy. Trzęsącą ręką wyciągnęłam go w jego stronę.
- Proszę - szepnęłam.
Uniósł głowę i spojrzał na kopertę , a potem na mnie.
- Co to ? - zapytał oschle.
- Weź.
Nie zamierzałam mu nic powiedzieć. Po chwili milczenia , odebrał ode mnie list.
- Do widzenia...Germanie - powiedziałam i odeszłam.
Czy dobrze zrobiłam ? Nie wiem. Na prawdę nie mam bladego pojęcia. Miałam walczyć o moją miłość , a tym czasem się po prostu poddałam. To do mnie nie pasuję , ale...No...Musiałam. Możliwe , że wszystko straciłam. Możliwe , że dobrze zrobiłam. Wszystko jest możliwe. Od dzisiaj zaczynam nowe życie. No może nie od dzisiaj , ale od następnych dni wszystko się zmieni. Przynajmniej mam taką nadzieje. Teraz może mnie czekać rozmowa z Germanem. No chyba , że mnie zrozumie i da sobie spokój. A co z Alexandrem ? Wyznał mi miłość i nawet pocałował , a ja co mam zrobić ? Będę musiałam mu uświadomić , że my -ja i on- nie ma i nie będzie. Proste ! Ale czy dla niego ? Nie wiem... Wszystko się okaże.
Wróciłam do domu gdzieś po 23. Rozmyślając włóczyłam się po pustych uliczkach Buenos Aires. Byłam zmęczona tym dniem , więc od razu przebrałam się w pidżamy i weszłam pod pierzynkę. Momentalnie usnęłam...
------------------------------------------------------------------
Witam ! :D
Pewnie się nie spodziewaliście tego ;/ Wiem , że oczekiwaliście sielanki , ale nie bójcie się :) Zapewniam was , że już od następnego rozdziału się coś zmieni... Hyhyhy... Taaa... A ! Wtorek , środę i czwartek mam wolny , więc możliwe , że dodam coś :) Tak , więc nie będę się bardzo rozpisywała :) Pozdrawiam :D I zapraszam na mojego aska :) (napisałam mój pierwszy spojler , więc proszę o opinię :) )

Miłego czytania :)
Zapraszam do komentowania :D